Dinosaur Jr. + Built to Spill in de AB: het klinkt beter op plaat

Het fantastische weer buiten kwam gisteren nogal ongelegen; in de Ancienne Belgique stonden twee topbands geprogrammeerd die dezer dagen samen touren. Built to Spill, naar verluidt een indielegende in de V.S., maar nobele onbekenden bij ons, en Dinosaur Jr., een legende tout court.
Het voorprogramma werd geleverd door een piepjonge gitaarband uit Nashville, TN (ze deden niet voor niks denken aan Kings of Leon in hun begindagen). De simpele gitaarrock die algauw weer uit het geheugen verdwijnt brengen ze onder de naam 'Turbo Fruits'. Het is moeilijk om een slechtere bandnaam te bedenken. Dit alles werd evenwel gecompenseerd door het zeer aanstekelijke enthousiasme van de band en de wil om er te geraken. Aan zelfvertrouwen geen gebrek bij die jongens.
Dit was verre van het geval bij Built to Spill, die onverwacht aan hun optreden begonnen waren wegens een uitgelopen jamsessie tijdens het laatste nummer in de set van Turbo Fruits. De band zag er afgeleefd uit en speelde duidelijk tegen de zin van een aantal leden. Enkel één van de drie gitaristen -een kloon van James 'captain slow' May- kon af en toe eens lachen. Waar Built to Spill op plaat als een topper klinkt die gewoon te weinig naar Europa afzakt om ook hier door te breken, is het live eerder duidelijk waarom ook zij de facto gedegradeerd werden tot voorprogramma (na drie kwartier was het immers al afgelopen). Zo werden minder interessante nummers gespeeld en was er weinig energie te merken. Het geluid en de strakheid van de set waren dan weer wel goed, maar er was geen hoogtepunt te bespeuren. Built to Spill boeide dus veel minder dan verwacht. Jammer.
Niettemin zat de sfeer er tegen dan al goed in, ook al was de meerderheid van het publiek voor Dinosaur komen opdagen. Zoals gebruikelijk kwamen de drie bandleden -zonder drummer Murph, om persoonlijke redenen uit de tour gestapt- nonchalant het podium opgestrompeld. Die nonchalance zette zich ook doorheen de set verder door, want de traditionele geluidsproblemen waren een domper bij sommige nummers. Deze zijn inherent aan de speelstijl van Dinosaur Jr.: 120 dB en dus een weinig hoorbare zang. Als je de nummers kent is dat echter geen onoverkomelijkheid. Bovendien is de zang erg ondergeschikt aan de gitaarpartijen van J. Mascis. Hij stond er -hoe kan het ook anders- weer bij als de ultieme rockgeek die op haast autistische wijze soleerde en ook af en toe een poging tot zingen deed. Lou Barlow was opnieuw zijn enthousiaste zelf, en dat is ook nodig, want van 'J.' hoef je geen interactie -in welke vorm dan ook- te verwachten. Het gemis van Murph op de drums werd vaak duidelijk, ook al deed de interimmer (normaliter drummer bij Harvey Milk) goed zijn best.
Verder was de set erg gelijkaardig aan wat we eerder al op Leffingeleuren te zien hadden gekregen vorig jaar. Nu was de context uiteraard wel van een ander niveau: de AB was op het tweede balkon na uitverkocht en in het laatste deel van de set ontstond een heuse moshpit voor het podium.
Toch biedt een optreden van Dinosaur Jr. relatief weinig meerwaarde. De band is op plaat even verslavend als Lost op tv, en is live zeker ook het zien waard. Het probleem is echter dat Lou en J nog altijd niet deftig kunnen zingen, en waar hun albums sinds de reünie er alleen maar op vooruit zijn gegaan (de nummers zitten beduidend beter in mekaar dan veel van hun vroegere 'hits'), ga je geen toestanden krijgen zoals pakweg op Reading Festival begin jaren '90 (Youtube en wens dat je vroeger geboren was). Dinosaur Jr. heeft dus van zijn pluimen verloren (hoewel het technisch gezien om een reptiel gaat, natuurlijk), maar zolang dit zich niet uit in de studio kunnen we zeer tevreden zijn. En bij een volgende optreden is het aan te raden achteraan te gaan staan. Daar zou het -aldus Barlow zélf- een stuk beter klinken.
Ik sloeg zijn raad in de wind en genoot met nostalgische dertigers en jongeren van een toch wel mooie set, die enerzijds bestond uit 'Afrekening-materiaal' van 15 jaar terug (dat zegt inderdaad veel over 'de Afreking' vandaag de dag) en anderzijds uit het betere werk van 'Beyond' en 'Farm'. Bijna twee generaties die dus kunnen genieten van Dinosaur Jr., maar de ziel van de band blijft meer dan ooit dezelfde: spelen voor het plezier.