La Roux in de AB: routineus en voorspelbaar

Gezien mijn financiële toestand is La Roux niet meteen een concert waar ik nu mijn (weinige) geld zou aan uitgeven, maar wegens omstandigheden kwam ik er toch op terecht.
Niet dat dit tegen mijn zin was; La Roux was één van de ontdekkingen van 2009 en kon in feite 80's synthpop opnieuw fris en opwindend laten klinken. Er ontstond een enorme hype rond, en ook bij ons werden meerdere hitjes gescoord. De Ancienne Belgique was dan ook volledig uitverkocht.
Als voorprogramma werd The Brown Acid voorgeschoteld. Een weinig bekende Belgische band in de lijn van Ghinzu. Maar zo ver zijn ze lang nog niet; hun mix van industrial, synthpop en Wham! kon zelden boeien en slechts één à twee degelijke songs leveren.
Elly Jackson is drie kwart La Roux, en het is ook haar herkenbare stem dat het geluid van de groep zo catchy maakt. Bij het eerste nummer was het al raak: Elly kwam het podium opgerend onder begeleiding van haar band, enkele seconden nadat 'Tigerlily' werd ingezet. De zaal, grotendeels bestaande uit wat ik zou beschrijven als "hippe seuten", was van begin tot einde enthousiast.
En op zich was dat terecht, want het zeer sterke gelijknamige debuutalbum kwam live goed tot z'n recht. La Roux is, in tegenstelling tot wat vaak gezegd werd, op dat vlak zeker en vast geen teleurstelling. Jackson mag wel wat werken aan haar longinhoud, wat gezien het feit dat ze een jaar jonger is als mezelf, toch een beetje triest is. Een grote zangeres zal ze nooit worden, maar zolang Ben Langmaid (haar rechterhand) even scherpe beats blijft producen en dezelfde sfeer kan creëren als op het debuutalbum, zal La Roux als fenomeen gestaag blijven groeien. Bijna elk nummer van die plaat blijft immers plakken en dat maakte het voor Elly Jackson erg makkelijk om de zaal in te pakken.
Té makkelijk zelfs. De set was één routine, waarbij al geweten was dat de sfeer in de zaal perfect zou zijn en iedereen de nummers haast van buiten kent. Bovendien werd geen moeite gedaan om meer te bieden dan wat al van La Roux gekend is van op de plaat. Meer zelfs: mijn recorder klokte af op een dikke 48 minuten. Dat is, de ticketprijs van 21 euro indachtig, ruim onvoldoende.
Het probleem is uiteraard dat de 'back catalogue' van La Roux veel te dun is, maar dat is op zich geen excuus. Een wat minder afgelikte set en op z'n minst een poging tot wat experimenteren of een b-kantje zijn wel het minste wat we mogen vragen bij zo'n concert.
Dit had dus even goed een festivalconcert kunnen geweest zijn, en over enkele maanden op Werchter zal het vast wel even goed of zelfs beter worden als in de AB. Maar het maakt ook duidelijk dat de thuisblijvers vandaag gelijk hadden. La Roux moet nog veel groeien, en een uitverkocht concert in de AB kwam gewoon veel te vroeg. Anderzijds hou je zo'n hype niet tegen, en drie kwartier "een plaat afdraaien" (bijna letterlijk) bleek voldoende om dat in stand te houden.
Dit doet toch maar weer nadenken: acts die veel airplay krijgen gaat het altijd voor de wind, ook al is dat niet altijd even terecht. Aan talent ontbreekt het La Roux nu zeker niet, maar het wordt toch tijd dat het publiek van popacts als deze eens wat kritischer wordt en ook eens gaat luisteren naar muziek die wat moeilijker verteerbaar is.