Over de erkenning van NSV ("pre-air" van toekomstig artikel)

Waarom NSV erkend werd, heeft te maken met twee verschillende situaties die deel uitmaken van éénzelfde gevaarlijke trend. Vanuit bepaalde belangen en wegens een gebrek aan een voorafgaande inhoudelijke discussie, vonden zowel de meerderheid van de Gentse politieke studentenorganisaties (waaronder L2, nu officieel onderdeel van Groen!), alsook de Leuvense studentenvertegenwoordigers (LOKO), dat NSV als ‘een normale’ vereniging behandeld mocht worden.
De criteria die daarvoor gebruikt werden getuigen van een onwaarschijnlijke kortzichtigheid en naïviteit, maar de achterliggende motivatie is er één van legitimatie, om op die manier de linkerzijde te kunnen verzwakken.
Zo zou volgens de logica van het LOKO  Blood & Honour erkend mogen worden, want als een organisatie ‘nooit veroordeeld’ werd, dan is er geen probleem. In Gent stelden organisaties als LVSV (Liberale Studenten) en de Vrijzinnige Studenten dat ‘geweld’ het voornaamste criterium moet zijn. Alle wapenfeiten van de afgelopen jaren die NSV op zijn conto heeft staan, beschreven ze letterlijk als ‘ongelukkige correlaties’. Het kan volgens hen enkel om geweld gaan indien NSV het publiek aankondigt en/of verdedigt als organisatie in z’n geheel. De absurditeit hiervan kan door iedereen met enig gezond verstand ingezien worden, maar precies datzelfde gezond verstand is tegenwoordig ver te zoeken in het Gentse PFK.
De verdediging van zo’n erkenning onder het mom van vrije meningsuiting neemt met andere woorden een gevaarlijke, totalitaire ondertoon aan, waarbij alles moet wijken voor vrije meningsuiting… ook vrije meningsuiting zélf!
Want inderdaad, als de erkenning van NSV in Antwerpen iets aantoont, dan is het dat er van ‘integratie’, ‘normalisering’ en een correct gedrag van deze neofascistische organisatie geen sprake is. Enkel in 2009 zagen we de oprichting van de gewelddadige Autonome Kameraden, het bekogelen van sans papiers met Wc-papier én de uitnodiging van negationist Nick Griffin.
In tijden van crisis en polarisatie valt het belang van reactionaire beslissingen als de erkenning van NSV niet te onderschatten.
Immers, deze gebeurtenis gaat niet enkel om iets wat in de ivoren toren van het hoger onderwijs gebeurt. Het betekent een gebruik van subsidies om negationisten en racisten uit te nodigen, zowel binnen als buiten universiteitsgebouwen. Het betekent de ondersteuning van een vereniging die elk jaar op straat komt, zowel in studenten- als in arbeidersbuurten, om daar hun haat en racisme te verspreiden. Het betekent het ter beschikking stellen van middelen aan een organisatie die nog steeds het belangrijkste vormingscentrum is van het racistische Vlaams Belang. Het betekent dus, kortom, de erkenning en legitimatie van fundamenteel antidemocratische en onverdraagzame ideeën. Zoiets is principieel onjuist, niet enkel binnen het universitaire milieu, maar ook erbuiten.
Het gevaar van zo’n racisme en het discours dat ermee vergezeld gaat, bestaat ook op het ruimere politieke toneel. Het VB is volgens peilingen opnieuw aan een remonte bezig, maar zelfs indien de partij verder verliest, is het gevaar van impliciet racistisch rechts populisme verre van geweken. Bovendien is de context ook buiten België op veel plaatsen grimmig. Zo is er in Italië van democratie en respect voor fundamentele rechten en verworvenheden weinig sprake meer door wat volgens de V.N. beschreven werd als een ‘diepgeworteld racisme’. Dit kan enkel verklaard worden binnen een kader van legitimatie van puur racisme, onder andere door de regering-Berlusconi (die neofascisten bevat). De situatie in Calabrië, waarbij onlangs een deel van de migrante bevolking letterlijk gedeporteerd werd, is daar een perfect voorbeeld van. Dergelijke situaties zijn bij ons gelukkig nog niet aan de orde, maar het blijvend gebrek aan een consequente linkerzijde maakt dat de reactionaire krachten die zo’n zaken mogelijk maken, aan terrein zullen blijven winnen.
Uit dit artikel is duidelijk wat de onderstroom is van de NSV-erkenningen. De huidige context van crisis en onzekerheid betekent dat antifascistische strijd belangrijk blijft.